W tym tygodniu wspominamy:
Wspomnienie bł. Karoliny Kózkówny, dziewicy i męczennicy
PATRONKA: diecezji rzeszowskiej, Ruchu Czystych Serc, Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży.
IMIĘ: pochodzi od imienia Karol, z germańskiego „wolny człowiek”.
Przyszła na świat 2 sierpnia 1898 roku we wsi Wał-Ruda koło Radłowa, jako czwarte z jedenaściorga dzieci w ubogiej, chłopskiej rodzinie. Będąc 16-letnią dziewczyną została zamordowana, kiedy broniła się przed zgwałceniem przez rosyjskiego żołnierza. Miało to miejsce 18 listopada 1914 roku. Zmarłą szybko otoczył kult męczeństwa i świętości. Podczas wizyty w Tarnowie, 10 czerwca 1987 roku, papież Jan Paweł II ogłosił ją błogosławioną.
Wspomnienie bł. Salomei, zakonnicy
ATRYBUT: gwiazda ulatująca z jej ust w chwili śmierci.
IMIĘ: żeńska forma męskiego imienia Salomon, wywodząca się z hebrajskiego szalom, oznaczającego „pokój”, „pomyślność”.
Urodziła się ok. 1212 roku. Około roku 1223 została żoną Kolomana – króla Rusi Halickiej, syna króla węgierskiego Andrzeja II. Małżeństwo to miało zatwierdzić porozumienie polsko-węgierskie i podział wpływów na Rusi Czerwonej. W 1241 roku, po śmierci męża w bitwie z Tatarami, Salomea wstąpiła do klarysek w Sandomierzu (1245). Na jej prośbę Bolesław V ufundował klasztor tego zgromadzenia w Zawichoście, przeniesiony następnie w 1260 roku do Grodziska k. Skały.
Wspomnienie św. Rafała Kalinowskiego, prezbitera
PATRON: oficerów i żołnierzy, orędownik w sprawach trudnych.
IMIĘ: pochodzenia hebrajskiego, znaczy „Bóg uzdrowił”.
Urodził się 1 września 1835 roku w Wilnie. W 1864 roku, za udział w powstaniu styczniowym, Rosjanie skazali go początkowo na śmierć, a potem na katorgę. Podczas dziesięcioletniego pobytu na Syberii modlił się, wspierał swoich towarzyszy niedoli oraz chorych, prowadził też katechezę dla dzieci i młodzieży. Po powrocie do kraju pracował m.in. jako wychowawca młodego księcia, przyszłego kapłana i błogosławionego, Augusta Czartoryskiego. W listopadzie 1877 roku wstąpił do karmelitów, przyjmując zakonne imię Rafał od św. Józefa. Był cierpliwym spowiednikiem, prowadził ponadto intensywną działalność apostolską. Zmarł w klasztorze w Wadowicach w 1907 roku.
Wspomnienie Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny
Według Protoewangelii Jakuba i Legenda aurea Maryja została ofiarowana w Świątyni w wieku trzech lat. Święto ofiarowania powstało zaś wraz z poświęceniem kościoła Najświętszej Maryi Panny w Jerozolimie w 543 roku.
Obecne na Wschodzie już w VI wieku, aby sławić Maryję jako prawdziwą świątynię, w której zamieszkał Bóg, zostało wprowadzone na Zachodzie dopiero w XIV wieku. Zachowało się jako wspomnienie w nowym kalendarzu liturgicznym. Ikonografia przedstawia Maryję jako dziecko, które wchodzi po stopniach świątyni, przyjmowane przez kapłanów.
Wspomnienie św. Cecylii, dziewicy i męczennicy
OPIEKUNKA: muzyków, lutników, poetów i śpiewaków.
IMIĘ: pochodzenia łacińskiego, znaczy „ślepy”. Według etymologii średniowiecznej znaczy „niebo i lilie”.
Młoda chrześcijanka żyjąca w III wieku, została narzeczoną poganina imieniem Walerian. Zachowując ślub czystości, nawróciła małżonka, który zgodził się przyjąć chrzest i poniósł męczeństwo. Również Cecylia, odmówiwszy złożenia ofiary bożkom, została ścięta. Postać tej świętej ściśle wiąże się z muzyką, być może dlatego, że w jej Passio opowiada się, iż w czasie swego ślubu, „gdy grały organy, śpiewała w swoim sercu tylko dla Pana”.
Począwszy od XIV wieku, jest przedstawiana z instrumentami muzycznymi, głównie organami.
Wspomnienie św. Klemensa I, papieża i męczennika
OPIEKUN: dzieci, kapeluszników, przewoźników, przewoźników na statkach rzecznych, gondolierów, kamieniarzy, marynarzy, rzeźbiących w marmurze i dłutowników. Przyzywa się go przeciw chorobom wieku dziecięcego.
IMIĘ: pochodzi z łaciny i znaczy „życzliwy, wyrozumiały”.
Żył w I wieku i był czwartym biskupem Rzymu, od 88 do 97 roku. Napisany przez niego list do Koryntian, w którym domaga się przywrócenia zgody w miejscowej wspólnocie chrześcijańskiej, potwierdza niekwestionowany autorytet hierarchii Kościoła.
Według tradycji apokryficznej miał zostać zesłany na Krym, skazany na roboty w kopalni i wreszcie wrzucony z okrętu w morze z kotwicą u szyi.
Jest przedstawiany w szatach papieskich, a jego głównym atrybutem jest kotwica.
Wspomnienie św. Kolumbana, opata
Kolumban urodził się w roku 543 lub 561 w prowincji Leinster w Irlandii. Pochodził z rodziny o niskiej pozycji społecznej. W historii Kolumban zwany jest Młodszym w odróżnieniu od św. Kolumbana Starszego, ur. w 521 r., pochodzącego z królewskiego rodu w Irlandii. Kolumban pod wpływem pewnej pustelniczki jako młodzieniec porzucił dom rodzinny i ówczesnym zwyczajem rozpowszechnionym w Irlandii rozpoczął pielgrzymowanie z miłości do Chrystusa. Podczas tej wędrówki zatrzymał się w klasztorze Cleenish Island na jeziorze Erne, gdzie uczył się Pisma Świętego, następnie udał się do klasztoru w Bangor będącym jednym z ośrodków duchowych i kulturalnych Irlandii, gdzie przełożonym był jego założyciel opat Comgall, późniejszy święty. Tu z czasem Kolumban został kierownikiem szkoły klasztornej i napisał nieistniejący obecnie komentarz do Psalmów. Po uzyskaniu pozwolenia opata Comgalla Kolumban wraz z 12 towarzyszami udał się około roku 590 do Galii, gdzie spotkał się z życzliwością galijskiej arystokracji oraz burgundzkich królów. Królowie burgundzcy: Guntram i Chikdebert II pozwolili Kolumbanowi na założenie klasztorów w Annegray, Fontanaines i Luxeuil. Ta ostatnia fundacja była najbardziej słynna w ówczesnych czasach. Panował w tych klasztorach iroszkocki styl życia. Kolumban napisał własną regułę zakonną, bardzo surową w swoich wymaganiach, gdzie nawet była przewidziana kara chłosty. „Na przykład kapłan, który przystępował do ołtarza nieogolony albo bez obciętych paznokci winien otrzymać 6 uderzeń. Furtian, zaniedbujący swoje obowiązki, winien otrzymać 50 uderzeń”. Ta tak bardzo surowa reguła z czasem została zastąpiona przez łagodniejszą regułę zakonną ułożoną przez św. Benedykta z Nursji (+ 547). Kolumban pozostawił też po sobie „Księgę pokutniczą”, w której wymienił wszystkie kary i winy zakonników (W. Zaleski).
Kolumban cieszył się uznaniem na dworze burgundzkim, jednakże naraził się królewskiej konkubinie Brunhildzie, ganiąc jej obyczaje niezgodne z Bożymi przykazaniami. Ta wymogła na królu Teodoryku wygnanie Kolumbana z Burgundii. Pod eskortą odprowadzono Kolumbana do Nantes, skąd miał odpłynąć do Irlandii. Wydostał się jednak spod zbrojnej opieki i udał się do Metz, gdzie spotkał się z życzliwym mu królem Teodobertem. Kolumban następnie przybył poprzez Alpy do Lombardii, gdzie za zgodą tamtejszego króla Agilulfa założył sławne do dzisiaj opactwo w Bobio. W tym klasztorze Kolumban odszedł do Pana 23 listopada 615 r. w opinii świętości. H. Fros pisał o św. Kolumbanie, że „pozostawił po sobie nie tylko sławę wielkiego fundatora, duchownego ojca wielu mnichów, ale także dorobek literacki: listy, mowy, reguły mnisze. Okazał się w tych pismach takim, jakim był w działalności: człowiekiem surowej niemal pierwotnej ascezy, wielkiej gorliwości i apostolskiego zapału, a równocześnie mężem wysokiej kultury, łagodności i wyrozumienia”.
Liturgiczny obchód ku czci św. Kolumbana, opata, przypada na dzień jego narodzin dla nieba, czyli 23 listopada i ma charakter wspomnienia dowolnego.
Święty Kolumban, opat, jest patronem Irlandii, orędownikiem przed Bogiem w niebezpieczeństwie powodzi i w chorobach psychicznych. W ikonografii przedstawia się św. Kolumbana jako opata z pastorałem, jak też jako brodatego mnicha z księgą lub jako eremitę z niedźwiedziem (J. Strzelczyk).
