Wspomnienie św. Jadwigi Śląskiej
PATRONKA: Europy; Polski, Śląska, archidiecezji wrocławskiej i diecezji Görlitz; miast: Andechs, Berlina, Krakowa, Trzebnicy i Wrocławia; uchodźców oraz pojednania i pokoju.
IMIĘ: pochodzenia germańskiego, znaczy „święty bój”.
Urodziła się w 1174 roku jako córka Bertolda IX, księcia Karyntii. W 1186 roku poślubiła księcia śląskiego Henryka I. Panowała, dążąc do pokoju, łagodnie obchodząc się zarówno z krewnymi (była zmuszona łagodzić spory między swoimi synami), jak i z poddanymi. Opiekowała się ubogimi i więźniami.
Żyła jak pokutnica, w ubóstwie, oddając się modlitwie, postom i umartwieniom. W 1209 roku wstąpiła do założonego przez siebie opactwa cysterskiego w Trzebnicy, a po śmierci męża (1238) przyjęła habit mniszy. Zmarła w roku 1243.
Wspomnienie św. Ignacego Antiocheńskiego, biskupa i męczennika
ATRYBUTY: lew u stóp, symbol IHS na piersi świętego.
IMIĘ: pochodzenia greckiego lub łacińskiego, w pierwszym przypadku znaczy „syn”, w drugim – „ognisty, z ognia”.
Pochodził z Syrii, nawrócił się prawdopodobnie w wieku dojrzałym, był trzecim biskupem Antiochii. Tam też został aresztowany podczas prześladowań za Trajana i skazany na śmierć podczas igrzysk w Rzymie, gdzie zginął rozszarpany przez dzikie zwierzęta w 107 roku.
Do stolicy Cesarstwa przybył jako więzień po bardzo długiej podroży, w czasie której napisał siedem listów do chrześcijan z napotykanych po drodze wspólnot, napominając ich i dodając im otuchy. Jest przedstawiany w szatach królewskich, z przeszytym sercem.
Święto św. Łukasza, ewangelisty
OPIEKUN: chirurgów, złotników, szklarzy, medyków, miniaturzystów, notariuszy, pisarzy i artystów.
ATRYBUT: wół.
IMIĘ: jest skrótem od łacińskiego imienia Lucanus, które znaczy „pochodzący z Lukanii”.
Łukasz napisał trzecią Ewangelię i Dzieje Apostolskie. Był syryjskim medykiem, nawrócił się na chrześcijaństwo, należał do wspólnoty w Antiochii i był współpracownikiem Świętego Pawła, towarzysząc mu w licznych podróżach apostolskich. W swojej Ewangelii, charakteryzującej się zgromadzonymi w niej przypowieściami o miłosierdziu, wiele uwagi poświęcił dzieciństwu Jezusa, być może dzięki bezpośredniemu świadectwu Matki Bożej.
Jest przedstawiany jako piszący Ewangelię lub malujący portret Matki Bożej.
Wspomnienie św. Pawła od Krzyża, prezbitera
Na wzgórzu Celio, niedaleko Koloseum, w Bazylice św. Jana i św. Pawła w Rzymie znajduje się ciało 81-letniego człowieka, który przeszedł do spoczynku wiecznego 18 października 1775 r. To Paweł Franciszek Danei – św. Paweł od Krzyża, jak sam siebie nazwał w chwili, gdy jako 25-letni mężczyzna stał się pierwszym pasjonistą. I on stawiał sobie natarczywe pytanie: Dlaczego? Już od dziecka zaznał bólu, głodu, niepowodzeń. Wrażliwy na problemy ludzkie, pytanie to słyszał i wyczytywał z ludzkich oczu. Szukając – znalazł odpowiedź. Nie w systemach filozoficznych, nie w teoriach dawniejszych czy nowszych, lecz w osobie Ukrzyżowanego Jezusa. Odkryta prawda była zbyt wielka, a zapotrzebowanie na nią zbyt powszechne, by zachować ją tylko dla siebie. Zrezygnował z małżeństwa i rodziny, by założyć rodzinę zakonną. “Zgromadził towarzyszy, aby żyli razem i głosili ludziom Ewangelię Chrystusa” (Konstytucje Zgromadzenia Pasjonistów, 1). Chrystus na Krzyżu – to punkt wyjścia w działalności i życiu Pawła, punktem zaś dojścia jest ludzkie zagubienie w kłopotach życia i poszukiwaniu sensu istnienia. Umęczony Jezus i ludzie. Od ludzi do Chrystusa – z Chrystusem do ludzi – to przedmiot jego działalności, zdumiewającej w swym zasięgu i skutkach. I tak do kontemplacji dołączył przepowiadanie, a zamiłowanie do eremityzmu i życia pokutniczego połączył z dynamicznym apostolstwem słowa krzyża. Patrząc w ten sposób na krzyż, Paweł wkroczył świadomie na drogę krzyża, gdyż doskonale wiedział, że tylko na tej drodze może stać się ściśle jedno z Ukrzyżowanym. Od pierwszych chwil umiłował krzyż, objął go mocno ramionami i przycisnął do serca.
Żeby zaś nieustannie rozważać tajemnicę Męki Zbawiciela, prosił, aby była ona wyryta w jego sercu. Jednak nie poprzestawał tylko na sobie, lecz zawsze dbał o to, by krzyż Chrystusowy i Jego zbawcza Męka były ukazywane ludziom. Wymagał, aby zakonnicy najpierw sami żyli w głębokiej przyjaźni z Jezusem Ukrzyżowanym, i w ten sposób mogli lepiej świadczyć o Nim wśród ludzi. Temu ideałowi podporządkował całą zewnętrzną organizację. Stały kontakt z Jezusem Ukrzyżowanym wycisnął piętno na mentalności Pawła, na jego sposobie mówienia, a nawet na stylu bycia.
Paweł po trudach życia odszedł do Pana. Jako duchowy testament dla swych synów zostawił to, co przez całe życia sam realizował: nakaz nieustannego rozpamiętywania Męki Chrystusa oraz głoszenie tej Tajemnicy innym. “Pragnął, aby jego uczniowie prowadzili życie “podobne życiu Apostołów”, troszcząc się o głębokiego ducha modlitwy, pokuty i samotności” (Konstytucje Zgromadzenia Pasjonistów,
